De boeken Verdwijnend België en de Atlas van Vergeten België vertellen het verhaal van meer dan honderd vergeten plaatsen in ons land: uitgedoofde hoogovens, opgedoekte spoorwegen, nutteloze werken en verwaarloosde grafmonumenten.
(Foto: Bart Vanacker)
Tijdens deze presentatie nemen de auteurs, Reinout Bossuyt en Bart Vanacker, je mee op een reis naar vergeten parels. Aan de hand van oude luchtbeelden, kaarten van vroeger en nu, foto's en video's ontdek je het fascinerende verhaal van een tijd die ooit was. En krijg je voorbeelden van hoe we ons verlaten erfgoed een tweede leven kunnen geven.
Praktisch
Als de coronamaatregelen dit vereisen, vindt de lezing online plaats.
In samenwerking met Avansa.
Fotograaf Bart Vanacker en Reinout Bossuyt nemen je mee op een ontdekkingstocht doorheen België. Toeristische trekpleisters laten ze links liggen. Samen documenteren ze al 15 jaar industrieel erfgoed, vergane glorie en nutteloze werken.
Vergane glorie, industrieel erfgoed, nutteloze werken,... ?
De IJzer met de Leie verbinden: dat was de droom die het kanaal Ieper-Komen moest waarmaken. In 1864 startten daarom de graafwerken, maar grondverschuivingen bij de heuvelrug in Hollebeke gooiden al snel roet in het eten.
Daar moest het kanaal door een tunnel, maar de bouw ervan draaide twee keer uit op een mislukking. Ook de poging om een sleuf uit te graven mislukte: door de beweeglijke grondlagen, schrijft Onroerend Erfgoed. Aan het begin van de twintigste eeuw volgde een vierde en laatste poging om het kanaal door de onstabiele grond in Hollebeke te loodsen. Het plan was om het kanaal vijf meter te verhogen en met sluizen te werken. Ook dat liep faliekant af. Ter hoogte van de Sint-Elooistraat bouwden de ingenieurs de ijzeren Sint-Elooibrug, rustend op twee imposante pijlers.
Al enkele maanden na de bouw ervan verschenen de eerste barsten. De pijlers schoven langzaam weg en op 10 juni 1913 stortte een derde van de brug in. Een maand later was ook de rest van de brug als een kaartenhuisje in elkaar gestort. De bakstenen restanten van de brug liggen nu werkloos langs het kanaal.
De kunstmatige ophoging die ontstond door de uitgegraven aarde zorgde voor een prima uitzichtspunt tijdens de Eerste Wereldoorlog. The Bluff werd het strijdtoneel van de strijdende kampen. Resten van bunkers en kraters van bominslagen langs de oevers van het kanaal herinneren ons nog altijd aan de strijd die er woedde tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Na de Eerste Wereldoorlog bleven er plannen circuleren om het kanaal af te werken, maar in 1967 werden deze definitief ten grave gedragen. De sleuf in Hollebeke is sinds 1970 ingericht als provinciaal domein.