Want die dichtweek loopt nog tot 3 februari. Samen is het thema. In deze uitdagende tijden vieren we meer dan ooit het samenleven, samenwerken, samenzijn en samen schrijven. Samen kunnen we veel.
Poëzie verbindt en voedt ons, inspireert en brengt ons samen. De Poëzieweek is het grootste en meest laagdrempelige initiatief voor poëzie in de Lage Landen.
We Zouden Naar Zee Gaan
Verb(l)ind, een organisatie uit Vlaanderen die zich inzet voor echte verbinding en waarlijke ontmoeting, lanceerde tijdens de paasvakantie van vorig jaar – in volle coronacrisis – Dichters van wacht. Het uitgangspunt van Dichters van wacht was simpel: je belt een gratis 0800-nummer en je krijgt een dichter aan de lijn, die vervolgens iets ontroerends of verstrooiends uit de eigen verzenapotheek aanreikt. Simpel is goed. Vijfenvijftig dichters zaten klaar.
Een bloemlezing?
Lees dan zeker deze bundel
We zouden Naar Zee Gaan
We zouden naar zee gaan, maar de zee
kan ons nu niet ontvangen
De avond valt, ik doe de lamp aan
en krabbel iets waarin de zee verdwijnt
te groot om in de gebeurtenissen te passen.
Zou de lamp hier in huis
ook een vuurtoren kunnen zijn
en het glas op tafel de boot die een haven zoekt?
Ik spreek de bemanning, het valt niet mee
zo zonder mijn lief op de wijde zee
van de tijd, zeggen ze, soms denk ik
dat die witte smetteloze vogels tegen de blauwe lucht
mij op gedachten willen brengen
die door het water worden overstemd.
Terwijl ik doorspreek is mijn bloed voortdurend
naar alle hoeken van dit lichaam gereisd
en teruggekomen met steeds preciezere gedachten.
Ieder detail van deze muisstille dag
is uitgewerkt. De avondzon, voldoende
meeuwen om iets te beweren. We zouden
naar zee gaan, een zee van wit uitgeslagen woorden.
Tsjechov schrijft dat er niets is dat niet door de geschiedenis
geheiligd wordt – de geschiedenis laat ons weinig keus.
Op zo’n doordeweekse avond, in het licht van een eenzame
lamp alles wat onzichtbaar
maar nooit weggegooid is
om de tijd te kunnen verdragen
dat alleen al.
Uit: We Zouden Naar Zee Gaan. Een bloemlezing samengesteld door Luuk Gruwez en Thomas Möhlmann. Poëziecentrum Vzw, Gent.
Sinjooërn
Op de online editie van Tij-dingen december lees en beluister je het gedicht Roare tiedn van Koksijdenaar Herman Keirsebilck. Als lid van het Dialectgenootschap Bachtn de Kuupe schrijft Herman gedichten in de taal van de streek. In Koksijde dragen we zorg voor onze senioren, tijdens de voorbije weken en maanden hebben onze oudere inwoners het niet gemakkelijk. Met het gedicht Sinjooërn steekt Herman Keirsebilck hen een hart onder de riem.
Sinjooërn
Teln me wieder nog mei?
Zien m’ wieder niet te traage?
Zien m’ wieder nie te dikkers e zaage?
Zetn de joenge gastn nuus nie vanachter?
Raakn me nie e bitsje vergeetn?
Ewe, moe j’ e ki etwot weetn?
K3 ziengkt: "Oma's an de top".
Mi nunder kennisse en goeën road losn opa's de probleemn op.
Voe nuuze gevrichtn nie te loatn verstievn,
bluuvn me beweegn, èèk na zien believn.
Me rieën mi nuuzn villoo op illetriek,
en wandeln deur weere en wiend deur 'n èèlft van de Belgiek.
Ossan stoan m’ wieder gereeëd om
voe nuuze kleeënjoeëns te zorgn
gistern, vandaage en morgn.
Joengk van erte oedn ze nuus.
Me zieën ze wieder zo gèèrn loopn en speeln in nuus uus.
Oek ol zegt Maggie De Block: "Bluuft in je kot!"
Me zien wieder agliek nie geeëlegaansn zot.
Me letn wieder wel e bitsje op voe die corona.
Moa, m' en toen nog lieëver de zoona.
Me komn wieder gèèrn e ki buutn,
me verdoeën toen e bitsje van nuuze kluutn.
Ezooë droajt de platslikke eekoonoomie,
want me zien der wieder nog ossan gèèrn bie.
M' organieseeërn wieder veele sjchooëne achternoeënn.
Ezooë e m’ wieder nog ossan etwot te doeën.
Mit e masjcher vo nuuze neuze
en e bitsje geld in nuuze beuze,
maakn m’ oender mekoars leute en plezieër
en drienkn me wieder e glas wien of e teugsje bieër.
Gezoend bluuvn is van grooët belang,
oek ol kost nuus dat wel meeër of e frang.
Doavooërn loatn m’ in nuuzn oedn dag
olles passeeërn mit e lach.
Me voeëln nuus van tel en nie ofesjchreevn,
oek ol begunn m’ oltemets e bitsje te beevn.
Me trekn wieder nuus van krietiek nieëtn an.
M' en wieder e geeël ander en beeter plan.
Me zetn de sinjooërn op d' eeëste reeke
en nie olleeëne voer e weeke.
Me zien wieder nooëjs nie epiend mi d' èèns.
M' oedn nuus kloek, want da ‘s nuuzn wèèns.
Genieët van mekoars en van de veele sjchooëne diengn
en o j’ kut meug je gieder der nog e liedsje bie ziengn.
Me zien wieder ollemaale lik optiemiestn ebooërn,
dat is 't langk leevn van de sinjooërn.
Herman Keirsebilck
