"Vooral voor grote groepen met meer dan 16 personen zijn wij een unieke uitvalsbasis"

La Péniche, opgericht in 1933, is de oudste van de twee. Péniche betekent binnenschip in het Frans en dat verklaart meteen de vorm van het gebouw. Tij-dingen ging op zoek naar het verhaal achter deze twee stenen boten en we meerden eerst aan in Vakantiehuis Péniche. We spraken met Ann Mestdagh die het vakantiehuis uitbaat.

Tij-dingen: Hoe lang baat je Vakantiehuis Péniche al uit?

Ann Mestdagh: "Het gebouw kwam in 2010 in mijn handen, maar ik kreeg niet onmiddellijk een vergunning om een vakantiehuis uit te baten. Daarvoor was eerst een bestemmingswijziging nodig, het gaat om een zonevreemd gebouw dat oorspronkelijk vergund was als hotel-restaurant. Doordat het gebouw een beschermd monument is, ging het gelukkig om een speciale situatie. Met de hulp van de gemeente en een stedenbouwkundig ambtenaar uit Brugge kwam het in 2012 dan toch in orde."

T-d: Maar het gebouw is al langer in handen van je familie?

Ann: "Mijn ouders, Luc Mestdagh en Yvonne Wellens, namen de zaak – toen was het nog een hotel-restaurant – over van de oorspronkelijke eigenaar: Fernand Simon in 1964. Een jaar eerder studeerde mijn vader af aan de hotelschool en na 10 maanden legerdienst vond mijn grootvader het een goed moment dat hij zijn eigen zaak begon. Hij was toen pas 19 jaar oud. In 2002 liet hij de zaak over, maar zijn opvolgers stopten na 7 jaar. En toen verscheen ik terug op het toneel. We stelden ons de vraag: wat doen we ermee? Omdat ik samen met mijn man nog Buro-Shop Kris Cailliau uitbaatte (in Veurne, red.) leek een vakantiehuis ons een goede optie, want dat konden we combineren. En zo geschiedde."

T-d: Je vader heeft dan zijn hele leven in het restaurant gewerkt?

Ann: "Ja en nee. Mijn vader probeert graag nieuwe dingen uit. In 1978 bouwde hij achter La Péniche een atelier waar hij zijn specialiteiten maakte en verkocht aan de plaatselijke horeca. De jaren 80 waren economisch zwaar, mijn vader gaf ook les in de hotelschool om de winters te overbruggen. Vooral zijn soufflé au Grand Marnier, garnaalkroketten en roomijs waren erg populair. De vakantiegangers – vooral Duitsers – vroegen om dat mee te nemen naar huis. In isomodozen. Dat groeide uit tot Atelier Mestdagh, een diepvriesproductenbedrijf dat pas vier jaar geleden overgelaten werd. Mijn moeder hield zich dan bezig met het hotel en restaurant. Wanneer ze een coup de feu had belde ze mijn vader op via de parlofoon die zich dan naar boven haastte. Ze hadden toen ook wel een kok in dienst. Mijn vader is nu nog altijd klusjesman, hij komt nog heel graag naar hier. We zijn perfect op elkaar afgestemd: wat hij minder graag doet, doe ik graag en omgekeerd."

T-d: Jullie ontvangen vooral groepen?

Ann: "Inderdaad, vooral groepen en families. Vorige week logeerde hier nog een groep oud-studenten. Voetbalploegen komen hier ook regelmatig. In het vakantiehuis mogen maximaal 35 mensen logeren en ik werk met een vaste prijs per verblijfsperiode. In totaal zijn er 13 kamers met daartussen ook gezinskamers. Ik kan een verhuring niet opsplitsen, omdat we 1 gemeenschappelijke keuken hebben. Vooral voor grote groepen met meer dan 16 personen is er weinig aanbod in de streek. Wij vullen dat gat op."

T-d: Wat is jullie grootste troef?

Ann: "De ligging, zonder twijfel. Het natuurreservaat De Doornpanne ligt hier vlakbij, de zee ook en er stopt een tram voor de deur. En natuurlijk ook het geheel: het atypische gebouw dat zo uit het begin van de vorige eeuw lijkt weggevaren."

T-d: Vanaf de jaren 1960 kwamen vaak Duitsers naar hier. Is dat nog altijd zo?

Ann: "Nee, niet meer. De meeste groepen – 90 procent – komen uit Vlaanderen, Wallonië en Brussel. De overige 10 procent is een mix van Fransen, Nederlanders en Duitsers. Pas op, we kregen ook al Italianen en Japanners over de vloer."

T-d: Vakantiehuis Péniche is een oud gebouw zorgt dat voor problemen?

Ann: "Het gebouw dateert van 1933 en het vraagt dus veel onderhoud. Maar dat is in elk huis zo. De grootste kost waar we nu nog voor staan, is het vervangen van de ramen in het restaurant. Dat is nu nog enkel glas. Ooit heb ik eens een hele nacht naast een haperende verwarmingsketel gekampeerd, want ik wilde niet dat onze gasten het koud zouden krijgen. Die ketel is nu wel vervangen."

T-d: Een gebouw van deze grootte verwarmen, lijkt me niet evident? Zeker vorig jaar met de energieprijzen.

Ann: "We hebben sowieso moeilijke jaren gekend, eerst met corona en daarna de energiecrisis. We verwarmen met stookolie en dat heeft ons gered. Ik werk met vaste prijzen en rekende de hogere prijs niet door. Ik heb al boekingen voor 2025, maar heb me nu wel ingedekt tegen drastische prijsverhogingen."

T-d: Moeten er nog verbouwingswerken worden uitgevoerd?

Ann: "We hebben eigenlijk al heel veel verbouwd. Bijna overal is er nu dubbel glas, het glas dateerde nog uit 1933. Alleen in het restaurantgedeelte is er nog enkele beglazing. Wat hebben we nog vernieuwd? De verwarmingsketel, het dak, de gevel en de vloer. Er lag overal tapijt en dat hebben we weggedaan. Op dit moment bouwen we een conciërgewoning bij, de bedoeling is dat mijn man en ik hier komen wonen."

T-d: Vakantiehuis Péniche is sinds 1993 een beschermd monument. Is dat een voor- of een nadeel?

Ann: "Het was een voordeel voor de bestemmingswijziging, maar het is wel een nadeel om verbouwingen uit te voeren. De ramen moeten in hout zijn en dat maakt het een pak duurder. Hout vraagt ook meer onderhoud. Daar dienen de subsidies ook voor: om die hogere kosten op te vangen. Het zorgt bovendien voor extra papierwerk en het duurt langer voor je effectief met de verbouwingen kan starten. Als ik vandaag een aanvraag indien, duurt het nog 2 jaar tegen dat we kunnen beginnen."

T-d: De Normandie, jullie tweelinggebouw, ontstond door een zakelijke twist bijna 100 jaar geleden. Die rivaliteit is verdwenen?

Ann: "Ja, natuurlijk. Trouwers die een feest houden in de Normandie komen hier logeren en omgekeerd zijn er ook gasten van bij ons die een feest geven in het restaurant. Vanuit het raam zie je De Normandie boven de duinbegroeiing uitsteken en eigenlijk zijn we een soort van tweeling. De gebouwen stonden vroeger in 2 afzonderlijke gemeentes: Koksijde en Oostduinkerke. De grens ligt vlak naast de deur. Anders gingen de plannen nooit goedgekeurd zijn. En tussen de gebouwen lag het golfterrein Sint-André, waar je nu de IWVA (Aquaduin, red.) vindt, stond vroeger het clubhuis."