"Ik vertel de geschiedenis van de molen aan de hand van lokale anekdotes"

Tij-dingen: Hoe is het leven van een molenaar?

Patrick Geryl: "Druk (lacht). Het is een levenswijze. Mijn eerste dagtaak? Bekijken hoeveel wind er staat en uit welke richting ze waait. Op basis daarvan beslis ik hoe ik de molen richt. Het gebeurt ook dat ik 's nachts uit mijn bed moet om mijn molen te draaien. Vanaf vier Beaufort moet ik ingrijpen. Dat komt erop neer dat ik mijn molen positioneer zodat de wind breekt op de hoek van de molen. Ik maakte één keer mee dat het tandwiel was beschadigd, ik was zes maanden zoet vooraleer alles hersteld was. Overdag hou ik me grotendeels bezig met malen en, vooral vanaf de paasvakantie, met mijn bezoekers. 's Winters ontvang ik ook veel groepen zoals kinderen die op zeeklassen zijn. Daarnaast zijn de donkere maanden ook geknipt om herstellingen uit te voeren. Om de twee tot drie jaar vervang ik bijvoorbeeld mijn zeilen."

T-d: Wat breng je je bezoekers bij?

Patrick: "Ik vertel de geschiedenis van de molen aan de hand van interessante, lokale anekdotes. Tijdens de twee wereldoorlogen werden molens gebruikt als communicatiemiddel. Als de Duitsers oprukten, stonden de molenwieken in rouwstand (gericht naar de hemel) en dan wisten de mensen dat ze moesten binnen blijven. Dat gebeurt nu nog steeds, ik denk maar aan de nationale rouwperiode na de aanslagen in Brussel. Als de geallieerden ons in 1944 bevrijdden, zette de molenaar zijn molen in vreugdestand. Dan wist je dat de kust veilig was. Het zijn trouwens geallieerde vliegtuigen die de molenaar uit Houtem (op 12 maart 1944) per ongeluk met kogels doorzeefden in de veronderstelling dat er Duitsers zaten. Als Lootvoetmolen werd de Zuid-Abdijmolen in 1773 gebouwd in Houtem. In 1951 verhuisde de molen naar Koksijde. Los van de historiek geef ik uitleg over de technieken en demonstreer ik mijn maalkunsten. Alle Koksijdenaars die nog niet langskwamen, nodig ik uit. Ik ontvang je met open armen."

T-d: Is het een gevaarlijke job?

Patrick: "Je moet weten wat je doet. De juiste focus is heel belangrijk, elk foutje kan fataal zijn. Ik durf zeggen dat ik veiligheid hoog in het vaandel draag, maar ik wil het lot niet uitdagen. Zelfs als je er alles aan doet, kan je een ongeval niet uitsluiten. Mijn activiteiten als brandweerman-ambulancier helpen me ook. Anderzijds ben ik in permanente staat van paraatheid, ik kijk vaak naar de lucht terwijl ik maal. Zo kan ik anticiperen als er onweerswolken naderen of als er plots meer wind staat."

T-d: Wat is je mooiste moment?

Patrick: "Elk jaar geef ik het beste van mezelf op Open Monumentendag, de tweede zondag van september. Met middeleeuwse livemuziek en een paardensmid reizen we in de tijd. Ik zorg dan ook voor een hapje en een drankje. Zeker na twee jaar corona iets om naar uit te kijken. Een ander hoogtepunt was een bezoek van een groep blinde personen. Op voorhand vroeg ik me af wat een bezoek aan de molen hen kon bijbrengen, maar het was één van de mooiste namiddagen uit mijn loopbaan. Ze genoten intens en namen alles op aan de hand van hun andere zintuigen."

T-d: Waar droom je nog van?

Patrick: "Ik hoop nog vele jaren actief te zijn als molenaar, desnoods als vrijwilliger na mijn pensioen. Een ander verlangen is een nieuwe oprit, ik hoop dat het baken van Koksijde geïntegreerd wordt in het project van de vernieuwde Van Buggenhoutlaan, ik denk dat het zo is voorzien in de plannen."

T-d: Heb je ooit al iemand aan je wieken willen hangen?

Patrick: "Uiteraard niet (lacht) . Pas op: enkele eeuwen geleden bonden ze zogenoemde heksen vast aan de molenwieken of werden ze in het water gedumpt met een molensteen. En dat ging vaak om onschuldige vrouwtjes die op zoek gingen naar bloemen en kruiden voor medicinaal gebruik."