In de rubriek De fakkel van Koksijde draagt een inwoner het woord over aan iemand anders. De enige voorwaarde is dat hij of zij een directe link heeft met Koksijde. Camiel Clarysse kreeg de fakkel in december en gaf die door aan Frieda Vanslembrouck.
Tij-dingen: Leg eens kort uit wie je bent, wat je doet en waar je vandaan komt.
Frieda Vanslembrouck: "Ik ben afkomstig uit Vladslo, maar woon al sinds 1984 in Oostduinkerke. Ik studeerde aan het conservatorium in Gent en begon in 1982 met lesgeven aan de academie in de gemeenteschool van Koksijde. In 1984 trouwde ik met Johan Bouttery en datzelfde jaar dus ook verhuisd. Ik heb twee kinderen: Lise en Jens. Lise woont in Gent en Jens in Rotterdam. Sinds 1 september van vorig jaar ben ik op pensioen."
Als ik naar een feest ga, boks ik een tekst of gedicht in elkaar
T-d: Wat doe je om tot rust te komen?
Frieda: "Lezen. Nu nog meer dan vroeger. Onlangs nog las ik een boek van Tom Lanoye. Wandelen langs de zee vind ik ook heel rustgevend. En fietsen, eindeloos fietsen. Mijn man en ik ondernemen altijd lange fietsreizen, vier of vijf weken de fiets op: Santiago de Compostella, Rome, Boedapest, Warschau, de El Cid-route (Spanje) en de omtrek van Nederland staan al op onze fietsteller."
T-d: Heb je nog andere hobby’s of passies?
Frieda: "Schrijven. Theaterstukken vooral, o.a. voor de Garnaalfeesten in Oostduinkerke. Kindertheater ook. De kindermusical van de gemeenteschool van Koksijde vindt opnieuw plaats na een gedwongen coronapauze. Dat zijn meestal coproducties met mijn man Johan die de muziek componeert. Gelegenheidsspeeches maken, dat gebeurt ook. Als ik naar een feest ga, boks ik dan een tekst of gedicht in elkaar. Soms gebeurt dat ook op aanvraag: Frieda, jij gaat dan wel een tekst schrijven hé. (lacht) Ik ga niet uit mezelf aan mijn bureau zitten om te schrijven. Ik wacht liever op wat zich aandient en of het me ligt. Je moet ook de inspiratie hebben."
T-d: Wat maakt onze gemeente uniek?
Frieda: "Specifiek voor Oostduinkerke is dat een combinatie van het dorpsgevoel met het vakantiegevoel aan strand. Iedereen is welkom, maar we behouden toch nog dat knusse van een dorp. Voor Koksijde in zijn geheel is dat eigenlijk de mix van de drie badplaatsen. Het volkse van Oostduinkerke, het badleven van Koksijde en het kunstenaarsgevoel van Sint-Idesbald. En natuurlijk ook nog de landelijke sfeer van Wulpen."
T-d: Neem ons mee naar je favoriete plek in onze gemeente.
Frieda: "Vanuit mijn living kijk ik uit op een hoge duin waar één bankje staat. Dat is de plek waar vroeger home Georges Theunis lag, een plek die Oostduinkerkenaars zeker kennen. (glimlacht)"
Genieten? Dat zijn eigenlijk alle momenten waarop je zegt: nu ben ik content. (lacht)"
T-d: Genieten: wat is dat voor jou?
Frieda: "Er zijn zoveel vormen van genieten. Ik hou ervan wanneer mijn kinderen allemaal samen zijn of wanneer ik iets ga eten met mijn man. Gezellig thuis iets doen met vrienden of kokkerellen doe ik ook graag. Wat nog? Eindeloos fietsen tijdens onze reizen. Of tijdens de Garnaalfeesten genieten van het groepje dat speelt en dan de mensen horen lachen met het stuk dat je schreef. And lust but not least: een voorstelling meepikken in cultuurcentrum CasinoKoksijde. Eigenlijk alle momenten waarop je zegt: nu ben ik content. (lacht)"
T-d: Heb je al overwogen om te verhuizen?
Frieda: "Nee, al zouden mijn kinderen dat graag hebben, iets dichter wonen bij hen en de kleinkinderen. Maar dat zit er niet in."
T-d: Voor welke boeken, films, muziek of sportprestaties ga je graag zitten?
Frieda: "Naast lezen hou ik ook erg van muziek. Zowel mijn zoon als mijn man spelen muziek. Vandaar mijn liefde voor jazz. Niet dat ik nu per se altijd jazz opzet thuis. Een goeie film of serie sla ik ook niet over. Sinds corona zijn we geabonneerd op Netflix. Op donkere dagen onder een deken kruipen en een serie bekijken. Zalig."
T-d: Waar droom je nog van?
Frieda: "Reizen met de fiets, maar dan voor een langere periode. Pakweg twee maanden. Ik zou dan graag de reis naar Compostella willen overdoen, maar dan langs een andere route. Via de oude wegen en dwars door Midden-Frankrijk. Ook nog theaterstukken schrijven, maar dan heb ik wel druk nodig. Het moet zich dus aandienen. En waar ik van droom, is dat alle leerlingen aan wie ik les gaf, iets hebben meegepikt uit wat ze leerden. Toen ik op pensioen ging, kreeg ik veel berichten van oud-leerlingen, zelfs een brief die drie pagina's lang was. Het is leuk om te beseffen dat je hen iets bijbracht."
T-d: Wat vind je de belangrijkste evolutie of gebeurtenis van de voorbije jaren?
Frieda: "Toen ik begon met lesgeven, kon je op taalvlak en op het vlak van uitspraak iets betekenen. Nu wordt het alsmaar moeilijker om leerlingen warm te krijgen voor de cursussen woordkunst. Vroeger was dat een uitlaatklep, iets dat leerlingen op een ander vlak niet kregen. Tegenwoordig wordt minder belang gehecht aan een goede uitspraak. Wat me ook opvalt, is hoe leuk het blijft om naar huis te rijden. Naar Koksijde. Of ik nu van Gent, Brussel, Rotterdam of Kortrijk kom… eenmaal voorbij Jabbeke glijdt de drukte en de stress van me af. En dat geldt niet alleen voor de inwoners van Koksijde, maar ook voor de mensen die hier op vakantie komen. Wat nog? De opwaardering van de volkse cultuur in het authentieke Oostduinkerke met als grote voorbeeld onze garnaalvissers te paard. Vroeger waren er een paar. Nu is het altijd kippenvel als ze met zijn vijftien op een rij de garnaalstoet feestelijk afsluiten."
T-d: Tot slot. Wie krijgt De fakkel van Koksijde van jou en waarom?
Frieda: "Lucienne Provoost. Ze geeft het personage Mariette Crevette gestalte en dat personage is mij heel dierbaar. De teksten en dialogen kan ik op maat van Mariette schrijven, perfect passend bij haar karakter."
