"Ik ken al van jongsaf aan de rush die het loeien van de sirene inluidde"

Tij-dingen: Waarom ging je bij de brandweer? Was het een roeping?
Michel Willaert: "Toen ik klein was, gebeurden de oproepen nog met de sirene. En de sirene van de Duinenkranslaan stond bij wijze van spreken in onze achtertuin. Mijn vader en pépé Louis waren allebei brandweerman. Ik ken dus al van jongsaf aan de rush die het loeien van de sirene inluidde. Vooral 's nachts bezorgde dat alarm ons angst. Gelukkig keerde mijn vader, soms na uren wachten, altijd tevreden terug. Wij kenden ook al zijn collega’s en dat was een vriendengroep, een grote familie dus."

T-d: Voor het publiek spreekt een grote brand blussen het meest tot de verbeelding. Wat geeft jou de grootste voldoening?
Michel: "De schade of het leed beperken én zelfs voorkomen. Het gaat altijd om een man of vrouw, ouder of kind die wordt getroffen door het noodlot. De brandweer is er om iedereen bij te staan met alle middelen die wij hebben. Een dankjewel betekent veel voor mij en geeft me de nodige moed om er de volgende keer weer in te vliegen."

T-d: Welk gevoel geeft het als je wordt opgeroepen? Pompt er dan adrenaline door je lijf?
Michel: "Het is altijd die onzekerheid. Niet weten wat je gaat aantreffen en het ergste veronderstellen. Procedures uit je geheugen oprakelen. Vlug kijken wie er in het team zit en dan beseffen: het zijn allemaal getrainde collega’s en samen brengen wij dit zeker tot een goed einde. Door de adrenaline kan ik in een paar fracties van seconden helder en rationeel nadenken."

T-d: Waarom zou iemand brandweerman moeten worden volgens jou? Als je iemand moet overtuigen, wat zou je zeggen?
Michel: "Basisbrandweerzorg zal altijd een noodzaak blijven op lokaal niveau. Daarvoor moet de eerste, snelle hulp dichtbij de mensen staan en zijn het dus best mensen uit de eigen gemeenschap die zorgen dat er snel en goed wordt opgetreden."

T-d: Welke redding of brandweeractie is je het meest bijgebleven?
Michel: "Toch wel het ongeval met de torenkraan op de residentie Royal tijdens de bouw van de ondergrondse parkeergarages onder de Zeedijk. Het is onwezenlijk om zo een gevaarte helemaal geplooid te zien liggen op het gebouw. In een heel onstabiele toestand dan nog. Hoe begin je aan zulke reddingswerken, rekening houdend met je eigen veiligheid en die van je manschappen?"

T-d: Heb je zelf nog een droom?
Michel: "Een georganiseerde regionale hulpverlening met verschillende specialisaties. Als je dan versterking nodig hebt, zijn de nodige mensen en middelen snel ter plaatse."

T-d: Heb je nog een leuke anekdote?
Michel: "(aarzelt) Goh, anekdotes vertellen, is niet mijn specialiteit. Maar als ik er dan één moet vertellen, dan een interventie van een paar jaar geleden... We werden opgeroepen voor het redden van dieren aan het strand, ter hoogte van de Bettystraat. Eenmaal aangekomen, horen we dat een paard op hol is geslagen en in zee was gerend. We zochten in zee met verrekijkers, maar geen paard te zien… Dankzij het DierenRedTeam Veurne hadden we al van in het begin opgeroepen ter versterking. Zij konden uiteraard niets doen, want er was geen dier om te redden. Dan contacteerden we maar het MRCC (het Maritiem Reddings- en Coördinatiecentrum, red.) in Oostende om na te vragen of er daar geen melding was binnengelopen van een paard in zee. En ja hoor, als bij wonder was het paard door de bemanning van een boot opgemerkt, ongeveer drie kilometer ver in zee. Door gebruik te maken van riemen en een paardenfluisteraar werd het paard op sleeptouw genomen en terug naar het strand geloodst richting SYCOD. Toen het paard terug vaste grond onder de benen kreeg, namen wij het als brandweer terug over en liep het verhaal goed af voor paard en ruiter."