"We maken deel uit van een stukje lokaal erfgoed, dat maakt me trots"
Onlangs verloren de paardenvissers één van hun boegbeelden met Johan Vandendriessche. Hij ging niet meer in zee, maar gaf zijn passie door aan zoon Dominique die vandaag ook bezieler is van educatief centrum Het Trekpaard.
Johan ging veel vissen met Roland Vanbillemont met wie hij de titel van ereburger ontving tijdens de Garnaalfeesten van 2023. 2 jaar eerder vierden we Eddy D'Hulster en de betreurde Bernard Debruyne, ook al onvervalste Oostduinkerkenaars.
Anno 2025 zijn er opnieuw 2 iconen die hun 25e verjaardag vieren als paardenvisser: dikke proficiat aan Johan Casier en Marius Dugardein. Tij-dingen sprong mee op de huifkar en sloeg hen aan de haak voor een gesprek.
Tij-dingen: Je bent een kwarteeuw paardenvisser. Hoe is het begonnen?
Johan Casier: "Mijn schoonvader, Eddy D'Hulster, vroeg in 1998 of ik niet eens wilde proberen. Eddy is bezeten door de paardenvisserij en was de ideale leermeester. Alle clichés kloppen, je moet het graag doen en veel liefde voor het vak hebben - en Eddy is iemand die dat zeker uitstraalt. Als je dan zo iemand hebt die je begeleidt, ben je snel mee in het verhaal. Eddy nam me op sleeptouw en hij toonde waar je moest zijn om veel garnalen te vinden, hoe en wanneer je welke techniek gebruikt en, niet onbelangrijk, waarom je ook aan je paard en het geschikte materiaal moet je veel aandacht besteden."
T-d: Het is toch een speciale manier van vissen. Wat trok je zo aan?
Johan: "De beleving errond, in combinatie met de rust op het water. In 2000 sloot ik aan bij de groep. Zeker in de beginjaren stemde ik mijn leven af op de paardenvisserij, ik was toen schilder bij Gemeente Koksijde. Al mijn verlofdagen - op 7 dagen Bretagne na - nam ik op om naar zee te gaan. Ik dacht in 2004 (toen ik begon in De Peerdevisscher) dat ik net meer vrijheid zou krijgen - is me dat toch lelijk tegengevallen (lacht). Vissen is voor mij dus vooral een zenmoment. Pas op: het is ook een harde stiel, het is fysiek zwaar en soms is het heel koud. En waarom ik het speciaal vind? Er is een soort drie-eenheid tussen de mens, de zee en het paard. Het is moeilijk om dat gevoel te omschrijven."
T-d: Er bestaat ook zoiets als paardenvissersfamilies.
Johan: "Inderdaad. Ik leerde de kneepjes van het vak dankzij mijn schoonvader en ik probeer nu hetzelfde te doen met mijn schoonzoon Ian (Vanderstricht, red.) - hij en mijn dochter Ella werken ook in de zaak. Trouwens: mijn schoonvader Eddy trouwde met de dochter van Jules - de rosten - Durant en zo komen we toch aan 4 opeenvolgende generaties van schoonvader op -zoon. Er zijn natuurlijk ook Johan en Thomas Vanmassenhove, Bernard en Gregory Debruyne, 'Mang', Roland en Xavier Vanbillemont. En zelfs 2 koppels! Er dus wel duidelijk een tendens - we zijn als het ware kleine familiebedrijven. De focus ligt op mijn hoofdberoep, maar de reden dat het vaak in de familie blijft, is omdat er sneller wederzijds begrip is. Zeker bij de partners, want het is niet altijd evident."
T-d: Wat is er veranderd in vergelijking met de beginjaren?
Johan: "De methode is nog steeds identiek. De vangsten zijn helaas stukken minder. Mijn schoonvader dweept nog steeds met de jaren 1960-70, maar als ik de jaren 2000 vergelijk met vandaag… 25 jaar terug kwam ik uit aan een dagelijks gemiddelde van 8 tot 12 kilogram, maar nu is dat nog niet de helft. Hoe dat komt? Er zijn veel theorieën, moeilijk in te schatten waar het precies aan ligt. Feit is dat onze Noordzee warmer wordt en wie weet spelen de zeeboerderij en die windmolenparken een rol?"
Pas op: het is ook een harde stiel, het is fysiek zwaar en soms is het heel koud
T-d: Zou je nog zonder kunnen?
Johan: "Ooit zal mijn lichaam dat voor mij beslissen, want onderschat de belasting niet. Vooral voor de rug. Je zit voorovergebogen en vangt als het ware elke schok van je paard mee op. Ik blijf sowieso betrokken via mijn schoonzoon en paardenvisser ben je voor het leven."
T-d: Wat wil je dat de mensen zeker weten van de stiel?
Johan: "Dat er opofferingen bij horen. De populariteit is nu veel groter dan vroeger, door de beeldvorming in de (sociale) media. Zeker naar de demonstraties komen er veel mensen. Ik roep de mensen op om voldoende plaats te geven aan ons en zeker de paarden. Het blijven dieren."
T-d: Wat is je mooiste herinnering van de laatste 25 jaar?
Johan: "Vissen met mijn schoonvader en nu met mijn schoonzoon. De cirkel is rond, ik ben trots dat ik mee deel uitmaak van een stukje lokaal erfgoed. En natuurlijk het vissen zelf: soms zie je in de verste verte geen toerist en ben je alleen bezig met je paard en de zee. Pas op, ik zei het al, het is echt werken - maar op een ontspannende manier. Memorabele anekdotes? Dan denk ik vooral aan de rosten, maar die verhalen zijn niet voor publicatie vatbaar. (hilariteit)"
T-d: Hoe ziet jouw toekomst eruit?
Johan: "Ik wil nog zo lang mogelijk vissen, maar misschien moet ik eens naar de rugspecialist. En ook stilaan de fakkel doorgeven aan Ian. Hij krijgt mijn paard, ik kreeg het van Bernard Debruyne, het dier kan beter vissen dan ikzelf en zo leer je het sneller. Ik heb nog een ander paard dat ik dan zal klaarstomen om later in zee te gaan, zo'n dingen geven me veel voldoening."