De kermis van Oostduinkerke vindt altijd plaats in het 2e weekend van september. En dat is geen toeval. Het was rond die periode dat de IJslandvaarders thuiskwamen na een maandenlange reis vol risico en ontbering. De terugkeer ging gepaard met feestgedruis.

Helaas kwamen er ook vissers niet meer terug. Voor zij die op zee bleven, organiseert Gemeente Koksijde - de donderdag na de kermis - een plechtige vissermis in de Sint-Niklaaskerk.

Deel op

Een traditie die het rijke vissersverleden van onze regio vereert. Iets dat hoort bij het DNA van onze gemeente.

Programma donderdag 18 september

  • 9 uur: plechtige vissermis, Sint-Niklaaskerk
  • 10 uur: bloemenhulde, erepark NAVIGO Visserijmuseum – in aanwezigheid van het gemeentebestuur, de vissersverenigingen en de lokale scholen bedanken we onze vissers met o.a. hymnes. Aansluitend is er samenkomst in café Visserswelzijn.

Wat is het Erepark der op zee gebleven vissers?

Of het nu is om het geheugen op te frissen van onze jongste lezers of om onze 'nieuwe' of 'aangespoelde' inwoners' te informeren: jouw favoriete tijdschrift staat erop om dit belangrijk stukje lokale geschiedenis nog eens te duiden. Het is een huldemonument voor de Vlaamse vissers die in zee bleven. Samen met de visserskapel en de gedenkzuil voor de IJslandvaarders staat deze plek symbool voor de ontelbare drama's die zich op zee afspeelden. En het verdriet dat als een vloedgolf in sommige huiskamers binnenstroomde. Het erepark is trouwens een belangrijk onderdeel van de site van het vernieuwde NAVIGO Visserijmuseum.

Rampjaar

In 1888 vergingen er 19 vaartuigen met 153 doden tot gevolg. De tol van die dramatische periode was ook hier voelbaar. Vandaar dat de 1e namen op onze gedenkstenen verwijzen naar dat jaar. De leeftijd, de datum van de scheepsramp, het nummer van het schip en de beginletter van de thuishaven lees je bij elk van de 489 vermisten. Het gaat om 489 achterliggende verhalen. Van storm, ontbering, ziekte, ongeval of zelfs een mijnontploffing. Het graf van deze mannen? De wijde zee, zonder grafzerk of houten kruis.

Symbolische begraafplaats

Het ereperk ligt op de plek waar vroeger, in de schaduw van de parochiekerk, de vissers van Oostduinkerke werden begraven. Geen banaal monument, wel eenvoudig en sober. Als voortzetting van het harde vissersbestaan als het ware. Het erepark werd voltooid op 18 september 1976. En elk jaar wordt op de donderdag van de kermisweek een vissersmis georganiseerd ter nagedachtenis van die overleden.

Waarom kozen die IJslandvaarders voor en levensgevaarlijke reis?

Uit bittere noodzaak. Helaas was die risicovolle reis die tot een half jaar duurde, van levensbelang voor onze gemeentegenoten van in die tijd. Als boerenknecht verdienden ze slechts 70 centiem per dag. Wie de verre reis aandurfde, verdiende gemakkelijk het dubbele. Maar dat kwam met een prijs. De kans op overlijden of dat je invalide werd was 1 op 36. En er waren jaren met veel doden.

Van de 130 achtergebleven landgenoten stierven er 2 door zelfdoding, 58 wanneer hun schip met man en muis verging, 30 IJslandvaarders vielen overboord en 40 mannen