"Kleinschaligheid is onze troef: we zijn de enige club met een bar naast het terrein"

Tij-dingen: Waarvoor staat BBC Koksijde voor jullie?

Els: Vannecke: "Het familiale primeert voor mij en dat past perfect bij onze gemeente. Natuurlijk tellen de resultaten, maar niet ten koste van alles. Iedereen moet zich thuis voelen."
Erik Degraeuwe: "Basket is een teamsport, dat is voor mij het belangrijkste. Respect, daar draait het om: voor elkaars kwaliteiten en gebreken. Een positieve attitude is cruciaal: samen streven om doelen te bereiken. Met die visie zwemmen we tegen de stroom in, zeker in een tijdperk waarin individuele sporten boomen. Natuurlijk is niet alles vrijblijvend, we streven naar een zo hoog mogelijk niveau volgens de mogelijkheden van elk team. Bij de allerjongsten is het goed om van verschillende sporttakken te proeven. Hoe ouder onze spelers, hoe meer engagement we verwachten. Je moet er toch iets voor over hebben: voor jezelf, de sport en het team."

T-d: De sportieve hoogtepunten waren de landstitels van de damesploeg in de jaren 80?

Erik: "Dat klopt. De eerste jaren waren een leerproces, maar toen de machine aansloeg, was er geen houden aan. Voor het seizoen 1975-1976 werd Werner Rotsaert aangeworven als trainer voor de damesploeg, het jaar daarna ook voor de heren. Hij bleef tien jaar en boekte héél wat successen."
Els: "De damesploeg werd kampioen in eerste provinciale (1976-1977): de start van een succesverhaal. We werden acht seizoenen op rij kampioen. Van eerste provinciale ging de ploeg naar derde nationale, naar tweede nationale om ten slotte vijf keer op rij (van 1980 tot 1984) de dubbel te winnen op het hoogste niveau: kampioen én de Beker van België. Ongelooflijk."
Erik: "We speelden zelfs Europees met ook daar sterke resultaten. Vergeet niet dat de meeste tegenstanders profs waren, in tegenstelling tot onze speelsters. De mooiste overwinning was tegen Boedapest (uitslag: 84-81). In 1982 bereikte BBC Koksijde zelfs de kwartfinale van de Europese beker en dat met Els op de eerste rij."

T-d: Voor onze jongste lezers, Els, jij maakte deel uit van een gouden generatie.

Els: "Ik had het voorrecht om dat te mogen meemaken, ja. Samen met Inge Vandekeere, Muriel Renson en Marie-Line Viaene vormden we de vier musketiers. Als jeugdspeelsters groeiden we door naar het eerste elftal. Net tijdens die topjaren, heel tof. Ik herinner me dat we, op vraag van de Hongaren, in hetzelfde weekend twee keer thuis speelden tegen Budapest. Meer dan twintig Europese wedstrijden leidden ons naar o.a. Tsjechoslowakije, Bulgarije, Spanje, Italië en Joegoslavië. Financieel was dat geen sinecure, want de kostprijs van zo'n uitje liep snel op tot soms 20.000 Belgische frank per persoon, reiskosten en verblijf. Gelukkig kregen we alles rond dankzij de inzet van onze medewerkers en een paar gulle sponsors: Castello, Agence Pierre Feys en de gemeente. Ik kwam terecht in een geweldige ploeg. Monique Supeley kende ik al, ze was al jarenlang onze jeugdcoach, maar ook Veronique Leys, Katrien Dewulf en Dominique Jacques konden een aardig potje basketten. Het strafste is dat al deze successen tot stand kwamen met grotendeels dezelfde spelersgroep, letterlijk van onder de kerktoren. Later kwamen Ann Dumortier, Sonja Tankrey (moeder van Emma Meesseman, red.) en Carine Vanmassenhove erbij. Gerichte versterkingen, ze brachten het gestalte dat we nodig hadden."
Erik: "Voor de groep was die eerste titel in éérste klasse blijkbaar de allermooiste. De sporthal zat barstensvol met o.a. de fanfare Ruytingen Blaaskapelle. De BRT kwam filmen, BBC Koksijde kwam in het nationale sportnieuws en Monique werd uitgenodigd in Sportweekend . Eerst Monique Supeley, later ook Sonia Tankrey, werden verkozen tot beste Belgische speelster van het jaar. Wat een tijden!"

T-d: Wat vind je de belangrijkste eigenschap voor een basketter?

Erik: "Individueel talent natuurlijk, maar je moet denken in het belang van het team. Ook een sterke fysiek, tactisch inzicht en technisch vermogen zijn belangrijk. En je moet je verdedigende taak doen. Het is vijf tegen vijf."
Els: "Inzet is voor mij de basisvoorwaarde. Gecombineerd met een minimum aan talent en de drive om beter te worden."

T-d: Is er een speler of speelster naar wie je opkijkt?

Els: "Natuurlijk volg ik Emma Meesseman. Zeker dankzij de link met haar mama. Ook Ann Wauters kennen we hier, de basketwereld is klein. Zij betekende veel voor onze sport."
Erik: "Naast Emma en Ann ga ik internationaal voor Dirk Nowitzki, de Duitser was één van de eerste Europeanen die het maakte in de NBA. En Rik Samaey. Ten slotte graag nog een eervolle vermelding voor een lokaal idool: Dirk Goens. Hij belichaamt alles waarvoor BBC Koksijde staat. Hij was een topspeler in de jaren 80 en na een nationale carrière kwam hij terug naar Koksijde. Later verdiende hij ook nog eens zijn strepen als coach en bestuurslid. Een grote meneer. Letterlijk en figuurlijk. (lacht)"

T-d: De families Goens en Supeley zijn basketdynastieën in Koksijde. Hoe zit dat bij jullie?

Erik: "Ik maakte geen furore als speler. Ik rolde er letterlijk in door mijn drie zonen. Jasper (26), Lukas (23) en Jeroen (22) spelen nog altijd. Helaas sukkelen ze alle drie met de knie. De herenploeg doet het erg goed. Ze zijn al zeker van een verlengd verblijf in tweede landelijke."
Els: "Dat team wordt trouwens gecoacht door mijn echtgenoot Piet (Van Mol, red.) en ook onze kinderen zijn besmet door de basketmicrobe. Miel (21) speelt ook bij de herenploeg, mijn tweeling, Fien en Floor, (18) treedt aan bij de dames. De cirkel is rond."

T-d: Wat brengt de toekomst?

Els: "Na mijn eerste spelersloopbaan – na de degradatie van onze damesploeg speelde ik nog enkele jaren in eerste klasse – en de geboorte van mijn kinderen, speelde ik nog drie seizoenen bij BBC Koksijde. Ik was 45 jaar toen ik stopte. Na enkele jaren als coach bij de jeugd, bleef ik me samen met mijn man Piet inzetten voor de club. En dat zal ik blijven doen."
Erik: "De uitdaging is om, door het gigantische sportaanbod, ieder jaar weer voldoende gedreven spelers, trainers en medewerkers warm te maken. We vragen inzet, maar geven veel terug op diverse vlakken. Voor de lokale verankering heel belangrijk. Als we dat kunnen combineren met goede sportieve prestaties is dat meegenomen, maar we staren ons niet blind op een bepaald niveau."
Els: "Het is niet gemakkelijk om ver in de toekomst te kijken. Er zijn steeds minder vrijwilligers en de club draait dankzij enkele sterke schouders. Er zijn geen clubs in Nieuwpoort en Veurne, misschien kunnen we meer middelen genereren en onze talenten langer houden als we samenwerken met onze buurgemeenten. Anderzijds maakt die kleinschaligheid onze club uniek: we zijn de enige basketploeg met een bar naast het veld."