In de rubriek De fakkel van Koksijde draagt een inwoner het woord over aan iemand anders. De enige voorwaarde is dat hij of zij een directe link heeft met Koksijde. Johan Louwagie kreeg de fakkel in april en gaf die door aan Jan Calcoen.
Tij-dingen: Leg eens kort uit wie je bent, wat je doet en waar je vandaan komt.
Jan Calcoen: "Ik ben een rasechte Koksijdenaar van 66, zoon van wijlen gemeentebediende Joris Calcoen en onthaalmoeder-avant-la-lettre Cècile Dedulle. Ik heb een dochter van 15: Lotte. Ik woon in de Helvetiastraat, tegenover het speelplein Noordduinen, in een villa die ik zelf bouwde van 1982 tot 1985. Ik was 42 jaar onderwijzer, de laatste 36 jaar de meester van ’t vijfde in de Gemeenteschool van Oostduinkerke. Ik was ook 44 jaar pompier, waarvan de laatste 36 jaar luitenant. Ik ben nu op rust, zowel in het onderwijs als bij de brandweer."
Onder een staalblauwe hemel mijmeren in mijn hangmat: dat is mijn rustmoment.
T-d: Wat doe je dan om 'tot rust' te komen?
Jan: "Ik heb een mooie tuin, vooral achter mijn huis, uit het zicht. Onder een staalblauwe hemel mijmeren in mijn hangmat: dat is mijn rustmoment. Een tochtje met vriendin Annemie in één van mijn oldtimers of met de moto sla ik ook niet af. De Leopard-autoclub nodigt me regelmatig uit."
T-d: Heb je nog andere hobby’s of passies?
Jan: "Ik cruise met plezier door een heuvelstreek, zoals het Heuvelland (Westouter, Mesen) of de Vlaamse Ardennen (Geraardsbergen, Oudenaarde) om pittoreske plaatsjes en bistrootjes te ontdekken. Daarom ook dat ik elk jaar, nu al voor de 32e keer, de autozoektocht maak voor het gemeentepersoneel (Frans-Vlaanderen, Brugse Ommeland). Ik zie graag mensen lachen, mopjes uit mijn mouw schudden mag je ook als een hobby beschouwen (glimlacht)."
T-d: Wat maakt onze gemeente uniek?
Jan: "Waar kan een mens beter vertoeven dan hier? We hebben alles in Koksijde: duinen, zee, groen, lekkere restaurantjes, cultuur en ook sportinfrastructuur, zowel indoor en outdoor. We zijn toerist in onze eigen woonplaats. Ik dool graag met de moto door Oostenrijk, maar als ik terugkom en ik krijg een roggenvleugeltje voorgeschoteld, gevolgd door een ambachtelijk ijsje, dan ben ik thuis! En dan rustig met de mountainbike rijden op een nieuw mooi uitgestippeld traject. Wat ik apprecieer, zijn de gemeentelijke diensten: bv. de dienst Openbare Netheid en vooral de groendienst. Het strand en de dijk worden uitstekend onderhouden. In veel gemeenten voorziet men soms budget voor de aanleg van een bloemenperkje. Maar onderhouden? Hier staat daar nooit onkruid tussen, vervangt men alles tijdig door nieuwe bloemen, … Een pluim daarvoor."
Ongedwongen ergens zijn of naartoe trekken, zonder op je uurwerk te kijken... dat is genieten!
T-d: Ooit al overwogen om ergens anders te wonen of te verhuizen?
Jan: "Wat me misschien zou bevallen, is een verhuis naar Brugge, op onze oude dag. Het is er gezellig druk en je hebt alles in de buurt en een bosrijke fietsomgeving. Vooral mijn vriendin is verliefd op die stad. Maar om daarvoor Koksijde te verlaten, waar je óók alles hebt, plus het strand? Ik weet het nog zo niet."
T-d: Genieten, wat is dat voor jou?
Jan: "Ongedwongen ergens zijn of naartoe trekken, zonder op je uurwerk te kijken. Mijn Afrikaanse schoonbroer heeft me ooit gezegd: Jullie hebben een horloge, wij hebben de tijd. Als alles vlug moet, doet het wel eens deugd om het op een natuurlijk tempo te laten gebeuren. Ik heb dat ook moeten leren, maar het begint te lukken. Als ik met mijn hondje bij laagwater aan zee wandel, verschijnt een glimlach op mijn gezicht."
Tij-dingen: Voor welke boeken, films, muziek of sportprestaties ga je graag zitten?
Jan: "Ik ben niet zo’n lezer, nooit geweest. Een klassieke wielerwedstrijd op tv (De Ronde van Vlaanderen of Paris-Roubaix) duid ik met stip aan. Ook van het veldritseizoen mis ik niets. Dat ik zelf 12 jaar wielrenner was (in 1972 zelfs met de Belgische driekleur) is daar zeker niet vreemd aan. En een voorstelling in cultuurcentrum CasinoKoksijde of in Het Bedrijf kan ik goed smaken. Als mijn dochter een passende film uitkiest, vind je ons wel eens in de cinema."
T-d: Heb je nog een droom?
Jan: "Dat ik, nu ik er tijd voor heb en niet meer stand-by ben voor de brandweer, nog gezond genoeg blijf om te toeren met mijn ouwe karretjes of met de moto. Na 12 dagen in de Pyreneeën had ik een tiendaagse motoreis naar Sienna, de streek van de Strade Bianche, voorbereid, maat toen brak corona uit. Misschien deze zomer?"
T-d: Wat vind je de belangrijkste gebeurtenis, evolutie of trend van de laatste jaren?
Jan: "De digitalisering. Het heeft veel voordelen, zoals met de kaart betalen, afspraken vastleggen (Milieupark) en info krijgen. Jammer dat daardoor het persoonlijk contact verwatert. En als er iets fout loopt, treft niemand schuld… dan ligt het aan de computer. Om nog maar te zwijgen van een verslaving of een smartphonerug of de opdringerige sociale media, waar ik niet zo achter sta."
Waar kan een mens beter vertoeven dan hier? We hebben alles in Koksijde!
T-d: Neem ons mee naar je favoriete plek in onze gemeente.
Jan: "Het lijkt misschien onnozel, maar ik vind het zalig om te vertoeven op de Britse Militaire Begraafplaats. Wonderlijk hoe stil het daar is. Ik ga binnen via het zijpoortje in de Helvetiastraat, vlakbij dus. Vroeger studeerde ik dààr vaak voor een brandweerexamen: rustig, mooi onderhouden, frisse lucht en in de schaduw. Je hoorde alleen jezelf."
T-d: Tot slot. Wie krijgt De fakkel van Koksijde van jou en waarom?
Jan: "Luc Vanacker: een man naar wie ik geboeid luister. Een aangespoelde germanist op rust, die door omstandigheden geschiedenis gaf in het VTI van Ieper, maar al jàren in Koksijde woont en er heel wat historiek van kent. Hij is gehuwd met Monique Supeley, de bekende familie die aan de wieg stond van BBC Koksijde. Nu gidst hij o.a. op Britse begraafplaatsen, op een innemende manier. Onlangs was hij nog te gast bij Reveil, met als omlijsting gezang van Belladonna.”
