“Het genot van een mooie fietstocht is belangrijker dan de gemiddelde snelheid die we halen”

Tij-dingen: Wat is er veranderd sinds je lid bent geworden van WTC Koksijde?
Nadine Corten: “Na zijn tachtigste verjaardag besloot Gilbert dat het tijd was om de fakkel door te geven. De rest van het bestuur volgde zijn voorbeeld. Christophe Bakeroot nam over en kreeg de hulp van Monique Merlevede. Toen besloot ik om de routeplanning voor mijn rekening te nemen. Al snel plande ik ook andere zaken in. Toen Christophe drie jaar geleden eveneens stopte, rolde ik als vanzelf in de functie van voorzitter. Monique Merlevede bleef op post en Christiane Wuytack kwam ons versterken als secretaris. Met ons drieën proberen we er nu iets moois van te maken.”

T-d: Wie zijn jullie leden?
Nadine: “Ons ledenbestand bestaat uit mannen en vrouwen van alle leeftijden. We hebben drie 80-plussers en ons jongste lid is 36. Wij fietsen graag maar genieten ook van een babbel onderweg. Of we staan stil bij het mooie landschap. En we lusten graag een lekkere kop koffie of een frisse pint. Dit geeft aan dat de amusementswaarde tijdens en na de fysieke inspanning een belangrijke rol speelt. In hogere mate dan de gemiddelde snelheid, de lengte van de rit of de geleverde prestatie.”

T-d: Organiseren jullie activiteiten?
Nadine: “Elke zondag vertrekken we om 9 uur voor een rit van 50 tot 60 kilometer (behoudens coronarestricties, red.) en op donderdagen starten we rond 13.30 uur voor een etappe van 70 tot 80 kilometer. We vertrekken altijd aan ons clublokaal café ‘t Sportcentrum in Koksijde-Dorp. Eindigen doen we daar ook en nadien kaarten we daar ook na. Naast onze ritten organiseren we maandelijks een uitstap. Dan vertrekken we ’s morgens vroeg. Tegen dat we terug zijn, staat de teller op 125 kilometer. Vorig jaar organiseerde ik ook een midweek fietsronde in een andere omgeving. Vorig jaar trokken we met acht leden naar een Roompot-park in Nederland.

T-d: Wat doen jullie nog in clubverband?
Nadine: “In maart start het seizoen met een ledenvergadering. Daar doen we de planning voor het komende seizoen. Ook krijgen leden dan de kans om eventuele voorstellen te doen. Voor de eerste of laatste rit zorgen we vaak ook voor iets speciaals. Zo organiseerden we eens een hoevepicknick in De Beauvoordse Walhoeve. In oktober is er de jaarlijkse souper waar onze kampioenen in de bloemetjes worden gezet. Elke rit noteren we wie er is en het aantal afgelegde kilometers. Wie op het einde de grootste afstand aflegde, is de laureaat.”

T-d: Schets eens jullie werking. Waaruit bestaat jullie takenpakket?
Nadine: “Tijdens de winter hou ik me bezig met de algemene planning voor het volgende seizoen. Dan maak ik een boekje, zodat iedereen de kalender heeft. Ik zorg er ook voor dat iedereen op tijd zijn of haar lidmaatschap bij de VWB (Vlaamse Wielrijdersbond, red.) verlengt. Zo blijft iedereen verzekerd. Ik beheer ook de clubkas en zorg dat er voldoende geld is om elke vijf jaar nieuwe kledij aan te kopen. Na het ontwerp, volgen er pasmomenten en ten slotte kan ik bestellen. Als er een ongeval gebeurt, zorg ik er ten slotte ook voor dat alles geregeld wordt met de verzekeraar.”

T-d: Is er nog een bijzondere wens die je hebt als voorzitter?
Nadine: “Dat we nog vele jaren mogen fietsen in goede gezondheid, in een leuke sfeer en met veel vriendschappen.”

T-d: Wat wenst u nog te benadrukken?
Nadine: Wij zijn een club waar genot, vriendschap, zorg voor elkaar en sportiviteit centraal staan . Gemiddelde snelheden, afgelegde kilometers, topprestaties en het daarbij horende haantjesgedrag horen niet thuis in onze club. Wij vertrekken samen en laten niemand achter. Ook niet als iemand het moeilijk heeft. Dan passen we allemaal ons tempo aan en zetten we die persoon uit de wind. Als het nodig is, duwen we zelfs een beetje.”

T-d: Heb je ten slotte nog een leuke anekdote voor de lezers van Tij-dingen?
Nadine: “Zoals aangehaald, hebben we enkele 80-plussers onder onze leden. Eén van hen, Leon, beweerde dat hij persoonlijke vriend van Eddy Merckx is. Hij zou er voor zorgen dat Merckx onze club zou bezoeken. Omdat Leon graag de clown uithangt, geloofden velen niet wat hij zei. Maar tot grote verwondering van iedereen was Leon deze keer wel serieus en bracht hij zijn vriend Eddy effectief mee naar de club. Het werd een memorabel moment want het gebeurt niet elke dag dat je zo’n icoon mag ontmoeten. Dit was een moment om nooit te vergeten!”

"Onze andere tachtiger, Roger, begint wat doof te worden en draagt een apparaat. Of liever: hij zou een apparaat moeten dragen. Zo waren we eens in Bambecque. We dronken iets bij Brigitje. En plots zegt Roger: ”Maar wat piept er hier zo? Zou dat Brigitte haar wasmachine niet zijn?” Bezorgd controleerde Brigitte haar machine, maar alles bleek oké te zijn. Plots merkte één van de andere wielertoeristen op dat het gepiep van bij Roger kwam. Hij voelde in de achterzak van zijn truitje en daar zat zijn piepende hoorapparaat. Iedereen lag plat van ’t lachen!”